من از همه مکاتب و روشهای کورکورانه زندگی بدم می آید. من جمله مکتب درویشی. معتقدم اگر حقایقی برای یافتن و یاد گرفتن در هر مکتبی هست باید اندیشید و آموخت اما هرگز نباید بر اساس مکتب یا حرف کس خاصی کور کورانه عمل کرد. فی الواقع اگر کسی صلاحیت عقلی لازم برای انجام کاری را ندارد صلاح نیست خودش به دستور یا توصیه کس دیگری دست به آن کار بزند. این بیشتر مربوط به چیزهایی در زمینه مسائل اجتماعی است. از همه کسانی هم که به کورکورانه زندگی کردن خود افتخار میکنند متنفرم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر